Biografia i wspomnienia rodziny 

Robert Bochenek był dla każdego z nas kimś innym, ale za każdym razem na pewno kimś wyjątkowym. 

Był synem dla Haliny i Eugeniusza, bratem dla Małgorzaty, mężem dla Gosi, tatą dla Kasi i Grzesia, kuzynem, wujkiem, chrzestnym.... ale dla większości z nas przyjacielem, kolegą, druhem, artystą, muzykiem, harcerzem, gitarzystą, piłkarzem, pingpongistą, elektrykiem czy stolarzem. 

Ten pogodny, skromny i wrażliwy chłopak z krakowskiej Nowej Huty, urodził się 7 maja 1960 roku. Swoją biografię zostawił nam w wyjątkowej postaci. Wsłuchując się, bądź wczytując się w Jego twórczość, możemy odbyć podróż przez losy, wydarzenia, ważne momenty czyli po prostu przez Jego życie...

Robuś mój Kochany Synu. Do dziś żal serce ściska i wciąż pytam, dlaczego? Tłumaczę sobie, że widocznie Pan Bóg też potrzebuje dobrych ludzi. Byłeś wesołym i wrażliwym dzieckiem. Nigdy na nic nie narzekałeś, o nic nie prosiłeś. Nie przypominam sobie abyś przysparzał nam kłopotów. No może wtedy jak zgubiłeś klucze do mieszkania albo, gdy posadziłeś siostrę na szafie i nie chciałeś jej pomóc zejść. Na początku Twoim światem była piłka potem tenis stołowy a gdy podrosłeś harcerstwo, obozy, plecak i gitara. Widziałam, że w tym świecie byłeś szczęśliwy. Pamiętam, gdy po ślubie pojechaliście z Gosią na wczasy. Po powrocie powiedziałeś „mamusiu to był pierwszy i ostatni wyjazd z walizką”. Cieszę się bardzo, że masz tylu wspaniałych przyjaciół, którzy mimo upływu lat o Tobie pamiętają. Cieszę się, że będę mogła wieczorami słuchać Twoich piosenek. Kocham Cię bardzo i do zobaczenia.

  

Mama

Wspomnienia Małgorzata Bochenek-Grabowska 

Roberta poznałam 13 czerwca 1981 roku. Hufiec Nowa Huta zorganizował dla starszyzny harcerskiej wyjazd do Warszawy. Nie pamiętam dokładnie, jaka to była okazja, bo jakaś musiała być, ważne, że towarzystwo było przednie, a „wesoły autobus” mocno rozśpiewany. Gitarzystów było wielu, z różnych harcerskich drużyn i szczepów - repertuar niewyczerpany. Przypominam, że do Warszawy jechało się kilka godzin. Obok mnie siedziała Bogusia Baran, a przed nami zajęli miejsca przystojni druhowie. Jeden z nich grał świetnie na gitarze i miał słodki, mały, perkaty nosek i wąsy. Wyjazd był dwudniowy, była więc okazja bliżej się poznać. Drugiego dnia, dałyśmy się zaprosić kolegom na lody! Bogusia była szczęśliwą posiadaczką telefonu stacjonarnego, jej numer telefonu trafił do kieszeni druha Roberta. To ważne, bo, będzie ciąg dalszy. 

W lipcu wspólnie z Bogusią pojechałyśmy na obóz do Czerwonki. Nie o nim ma być wspomnienie, więc podsumuję bardzo krótko - było super! Z obozu, jak to się zdarza ładnym dziewczynom, przywiozłyśmy dwóch adoratorów. Na początku było miło, spotykaliśmy się dość często i słuchaliśmy muzyki rockowej przez słuchawki, każdy po kolei, bo słuchawki były jedne. Kilka spotkań podobnych do siebie i zrobiło się monotonnie. No i właśnie wtedy zadzwonił telefon. Druh Robert zaproponował nam wyjazd na obóz wędrowny do Kotliny Kłodzkiej. Był naszym wybawcą! 

Dalszy ciąg wielu z Was zna. Kto nie zna, niech wczyta się w słowa piosenek napisanych w wojsku, ze wspomnieniami tamtego lata. Z Kotliny wróciliśmy parą, ale jeszcze nie taką na zawsze. Krzysztof wspomina wieczór, wspólne pożegnanie kolegów, których jesienią wezwała na służbę ojczyzna. Wśród nich był Bochenek. Zanim wylądowaliśmy na imprezie, wstąpiliśmy do domu Roberta, a tam niespodzianka. Jemu jedynemu odwołali pobór - bez uzasadnienia. I przyszedł w naszym życiu kolejny 13, tym razem grudzień 1981. Pamiętny dla wszystkich Polaków, dla nas też z innego powodu. Wiedzieliśmy już, że chcemy być ze sobą. Na początku stycznia, przyszedł niestety rozpaczliwie smutny dzień rozstania. Roberta wezwano do wojska, a ta chwila została utrwalona w piosence. W "pudełeczku", do dziś, zachowałam setki naszych listów. Na niektórych kopertach nabita jest pieczątka "ocenzurowano". Wojsko zdecydowanie trwało za długo! 

Pierścionek zaręczynowy zaprojektował sam Robert. Dwa korale oprawione w złoto, połączone ze sobą dekoracyjnymi zawiasami. Z czasem, jeden koral stał się zupełnie biały, jakby rozpoczął nowe życie? W lipcu 1985, oczywiście 13, złożyliśmy sobie przysięgę małżeńską, że miłość, i że aż do śmierci, a pod sercem była już z nami Kasieńka. Przy porodzie była Bogusia, dodawała otuchy młodej mamie. Po dwóch latach na świat przyszedł Grzesiu. Tworzyliśmy wspaniałą rodzinę. Pierwszą harcerską rodzinę z dziećmi. Dzieciaczki miały ciocie druhenki i wujków druhów. I ta rodzina była naprawdę Wielka! Nasze wspólne lata, to gruba księga wspomnień, nie można tego opisać w kilkunastu zdaniach. Jedno jest pewne, zanim Robert odszedł, patrząc jak gaśnie w nim życie, wiedziałam, że był darem dla mnie, a dzieci, które narodziły się z naszej miłości, to prawdziwe Skarby, bo On jest w nich.

Był już bardzo słaby, pamiętam wieczór, gdy nagrywaliśmy piosenkę dla przyjaciół. Choć dedykował to Izie i Darkowi z okazji ich ślubu, wiem, że przesłanie jest aktualne i dotyczy nas wszystkich - byśmy dbali o „(…) kwiaty, co pachną niezwykle (...)”. 

Wspomnienia o Robercie, dobre, ciepłe, szczere, nas połączyły, tak jak On kiedyś łączył nas! Nasze drogi się spotkały, dla wielu z nas, po latach. Stało się coś niezwykłego, zapragnęliśmy pobyć razem i zrobić coś, wbrew temu, co nas otacza, by poczuć wspólnotę, by razem zaśpiewać to, co stworzył dla nas. Trochę sobie popłakać, powzruszać się, a na pewno pośmiać. Wszyscy czuliśmy, że Robert jest razem z nami,  śmieje się i bije brawo, gdy po wielu poprawkach, to było To! Spełniliśmy Jego marzenie.

Dziękuję Wam! 

Wspomnienia Katarzyna Skowronek 

Jak wspominam Tatę? Tylko pozytywnie. Uśmiechnięty, ciepły, troskliwy. Rzadko nas ganił, raczej na nas nie krzyczał. Nie znosił spóźnialstwa, niesłowności, cwaniactwa i kiedy Mama zbyt długo szykowała się do wyjścia ;). 

To co pamiętam najbardziej to wieczorne usypianie. Tata przychodził do naszego pokoju (mieliśmy wtedy z bratem wspólny pokój i łóżko piętrowe). My leżeliśmy już, a on siadał z gitarą na podłodze i śpiewał przy zgaszonym świetle "Na Wojtusia z popielnika", a czasem kołysankę "Śpij Skarbie Mój". To był taki nasz wieczorny rytuał. 

Wiem, że jeździłam z nim na obozy jako mała dziewczynka - z tego czasu mam parę zdjęć, które bardzo lubię i tylko przebłyski wspomnień - prycza z moskitierą, pomost nad jeziorem, jedzenie z menażki. Niestety byłam za mała, żeby pamiętać więcej. 

Mam też wspomnienia np. z wyjazdu sylwestrowego na ówczesną Czechosłowację. Miałam 5 może 6 lat. Było mnóstwo śniegu, sople zwisające z dachów miały nawet metr długości. Zbudowaliśmy wtedy z Tatą wielką śnieżną fortecę. Lepiliśmy bałwana, były wojny śnieżne i super zabawa. Przywieźliśmy z tego wyjazdu rower - najmodniejszy wtedy - BMX, na którym potem Tata uczył nas jeździć. 

Pamiętam, że często wzruszały go filmy, ale zawsze starał się udawać, że niby wcale nie płacze. Mam to po nim - choć ja akurat mniej się z tym kryje:). 

... Pamiętam też dokładnie ten smutny dzień, dzień w którym odszedł. Pamiętam łzę na Jego policzku. 

Często myślę o tym jak by to było, gdyby Tata był z nami do dziś. Jakby wyglądał? Co by robił? Jakim byłby dziadkiem dla moich dzieciaków? Których moich chłopaków by lubił, a których pogonił kijem? Nie dowiem się, ale lubię sobie o tym gdybać. 

Smutno mi, że był tu z nami tak krótko. Bardzo Kochałam Tatę. Bardzo tęsknię do dziś. Wierzę, że on gdzieś tam z góry patrzy i czuwa, żeby było dobrze i może kiedyś się spotkamy. 

Wspomnienia Wiesia Kaszowicz

Kiedy myślę o Robercie, przychodzą mi do głowy dwa słowa: serdeczność i opiekuńczość. Serdeczność, bo zostały mi wspomnienia wspólnych chwil spędzanych na wyjazdach, wakacjach, rajdach, ale także tych codziennych drobnych rzeczy jak: radości na twarzy, gdy byłam witana w domu Małgosi i Roberta, zainteresowanie tym jak mi się układa w życiu, co u mnie słychać - najpierw, co u mnie na studiach, a potem w pracy. Przychodziłam bez zapowiedzi, choć dziś to pewnie brzmi niecodziennie i dziwnie, bo przecież każdy z nas ma, co najmniej jeden telefon w torebce... Ja długo nie miałam ani jednego, nawet w domu. Małgosia i Robert zawsze witali mnie tak, jakbym była członkiem rodziny - kimś bliskim. I za to Obojgu dziękuję. 

Robert był osobą, która miała dla mnie czas, pomimo zapewne wielu ważnych spraw, rodzinnych, zawodowych, twórczych. Śpiewanie z Nim, to była ogromna przyjemność, taka zwyczajność, której wtedy brak odczułam, kiedy tego zabrakło. Pamiętam, że ze łzami w oczach śpiewałam:, „gdy nie zostanie po mnie nic, oprócz pożółkłych fotografii…” - Robert bardzo lubił tę piosenkę. Chyba nie chciałam, żeby Kogoś zabrakło. Po Robercie zostało wiele, nie tylko fotografii, choć i ich dużo… 

Zostało we mnie także wspomnienie opiekuńczości wyrażanej na wiele sposobów: opiekuńczości, którą obserwowałam wobec Małgosi, potem wobec ich dzieci. Opiekuńczości względem nas - młodszych wtedy harcerek, harcerzy. Na rajdach, zawsze wiedziałam, że dotrzemy do celu. Ta opiekuńczość pozostała do końca, pamiętam, że na przystanek autobusowy, bez odprowadzenia, sama wychodziłam z domu Małgosi i Roberta dopiero wtedy, gdy był już bardzo chory…

Nie wiem, kiedy poznałem Roberta, zapewne pierwszy nasz kontakt miał miejsce w szkole rok 79/80 (Technikum Elektryczne), bo razem kończyliśmy to technikum, Robert był starszy ode mnie, ale chyba jeden rok chodziliśmy razem, Robert był harcerzem, ja też, on w drużynie w Elektryku a ja w Białych Chustach, więc myślę, że gdzieś nasze drogi się przecięły. Ponownie spotkaliśmy się zapewne jakieś dwa lata później za sprawą Gosi, to ona wprowadziła Roberta w nasze środowisko i tu już pozostał. Pamiętam jak razem z Gosią odwiedziłem go w jednostce wojskowej i jak Robert był nam za to wdzięczny obiecywał, że rewanżuje się tym samym. 

Nasza znajomość szybko przeszła na wyższy stopień i zamieniła w przyjaźń. Wspólne wyjazdy, spotkania i ślub Roberta i Gosi, na którym byłem świadkiem. Razem prowadziliśmy obóz w Wyspowie w 84 roku i w Rybakowie w 1989. Po drodze narodziny Kasi (jestem jej ojcem chrzestnym) i Grzesia. Pamiętam też nasze wspólne inwestycje, pierwsza, która dzisiaj zapewne większość z nas śmieszy, ale wtedy…. Kupiliśmy we trzech ja, Robert i Jawa magnetowid i na zmianę po tygodniu go używaliśmy, druga inwestycja to wspólny zakup (razem jeszcze z kuzynem mojej żony) działki budowlanej w Kaszowie, oczywiście z planów budowy wspólnych domów nic nie wyszło. 

Było fajnie, miło i przyjemnie. Niestety los szykował zmiany. Przyszła choroba Roberta i te smutniejsze wspomnienia. Najbardziej utkwiły mi dwa wydarzenia, 24 października 1995 rano zbieram się do pracy i telefon, dzwoni Gosia i prosi żebym przywiózł ojca Norberta, bo Robert umiera, przyjechaliśmy z Norbertem Robert w otoczeniu najbliższych leżał w swoim łóżku, leżał cichy spokojny i tylko po policzku płynęły mu łzy, to było moje ostanie spotkanie z Robertem, które głęboko siedzi we mnie. 

Drugie wspomnienie to parę dni później jak razem z innymi przyjaciółmi na własnych ramionach odprowadziliśmy Roberta na miejsce Jego ostatecznej warty. Tam go zostawiliśmy, ale czuję, że jest Robert z nami cały czas. Bardzo chciałem abyśmy uwiecznili twórczość Roberta i trochę się denerwowałem, że przez tyle lat nam się to nie udawało, ale teraz wiem, że tak musiało być, bo wcześniej nie bylibyśmy w stanie zrobić to na takim poziomie. 

Tu należą się podziękowania i ukłony dla Ziuty, bo pomysł to jedno a doprowadzenie do końca projekty to już inna sprawa, a to dzięki jej zaangażowaniu i wytrwałości się udało i drugie ukłony dla Piotrka Bzowskiego Bzyka, bo bez niego też by się to nie udało. Podziękowania też dla wszystkich, którzy przyczynili się do sukcesu tego projektu i dla tych, którzy nagrywali płytę i dla tych, którzy dołożyli swoją cegiełkę finansową oraz tych, którzy wspierali nas dobrym słowem lub myślą.